Исломӣ ҳуқуқи ҷиноятӣ мебошад қонуни ҷиноятие, ки тибқи шариатомБа таври қатъӣ гуфт, ки қонуни исломӣ надорад отчетливого маҷмӯи ҳуқуқи ҷиноятӣ. Вай подразделяет ҷиноят дар се гуногун категорияҳо вобаста ба ҳуқуқвайронкунии - Худуд (ҷиноятҳо ба муқобили Худо, ҷазои ки закреплена дар онон бошад ва хадисах) Кийас (ҷиноятҳо ба муқобили шахсият е оила, ки ҷазо-возмездие дар Қуръон ва хадисы) ва Тази (љиноятњои, ҷазои ки бонкӣ зикр нашуда бошад, дар онон бошад ва хадисах, ва чап дар усмотрение ҳокими е Кади ман. Баъзе добавляют чорум резиши сибаса (ҷиноятҳо ба муқобили давлат), дар ҳоле ки дигар бо назардошти он ки қисме е е Тази ҷиноят. Анъанавии шариатские судҳо, ки хилофи муосири ғарбӣ судҳо, истифода набаред ҳакамон е прокуратура, ки аз номи ҷамъият. Ҷиноятҳо ба муқобили Худо преследуются давлат ҳамчун худуд ҷиноят ва дигар парвандаҳои ҷиноятӣ, аз ҷумла куштор ва телесное зарар, баррасї баҳсҳо байни шахсони воқеӣ бо Исламским судьей шабеҳ хуруҷ асосефта шариате моҳӣ, ба монанди Ханафи, Малики, Шафик ва Ханбали Джафари баъд дар ҷумҳурии Исломии эрон шавад. Дар амал аст, зеро дар оғози исломии таърих, criminal парванда, одатан додаед, правитель-вводят судҳо е мақомоти пулис бо истифода аз расмиети, ки танҳо буданд слабо вобаста ба шариатом. Дар era, шариатских ҷиноятии қонунҳо буданд, ба таври васеъ заменяется оинномаҳои илҳоми модели аврупоӣ, ҳарчанд дар даҳсолаи охир дар як қатор кишварҳои боз унсурҳои Исломӣ ҳуқуқи ҷиноятӣ дар онҳо ҳуқуқии кодексњои зери растущим таъсири исламистских доштанд.
Анъанавии исломӣ ҳуқуқи дар навсозиҳои ҷиноят ба ҷиноят бар зидди Худо ва бар зидди инсон аст.
Собиқ дидем, ки гӯе Худо худуд, е 'сарҳади'.
Ин ҷазо шуданд, нишон дода шавад, ки дар онон бошад ва дар баъзе ҳолатҳо бо Nozigul.
Ҳуқуқвайронкунӣ, мебардоранд худуд-ҷазо зино (ғайриқонунӣ алоќаи љинсї), беасос айбдор Зины, истеъмоли шаробу маводи, ғоратгарӣ, ва баъзе шаклњои тасарруфи.
Ҳуқуқшиносони доранд андешаҳои гуногун дар бораи он, вероотступничество ва бунт зидди қонунӣ Исломӣ ҳокими ҷиноятҳои худуд.
Ҷазоҳои худуд диапазони оммавӣ васлкунӣ ошкоро-побивание камнями, отрубание дасти маслубшавии.
Ҷиноятҳои худуд наметавонад помилован ҷабрдида ва е давлат, ҷазо бояд гузаронида шавад дар ҷомеа.
Аммо меъерҳои доказательности Барои ин ҷазо аксаран буданд неподъемные, ва онҳо кам доранд, амалӣ шуда истодааст дар амал. Масалан, мулоқоти худуд талабот ба Зина ва дуздию буд, ки амалан ғайриимкон ба бе эътирофи, ки шояд беэътибор ҳисобида шавад раддия. Дар асоси хадисе, ҳуқуқшиносон пешбинӣ шудааст, ки худуд-ҷазо бояд кардан аз малейшего шубҳа е нофаҳмиҳо (Shubuta). Аз суровее ҷазо худуд буданд, ният доранд, ки барои нигоҳ доштани ва ба вазнинии ҷиноят ба муқобили Худо аст ва на анҷом. Дар давоми асри 19, шариатских ҷиноятии қонунҳо иваз карда шуданд оинномаҳои илҳоми аврупо модели қариб дар ҳама ҷо, дар ҷаҳони, ба истиснои баъзе махсусан консервативных соҳаҳо, ба монанди Аравийский ташриф меорад. Vidya эҳеи дар охири асри 20 овардаед, бо худ даъват исламистских ҳаракатҳои барои пурра амалӣ намудани шариата. Барқарор намудани худуд ҷазоҳои дорои махсус маънои рамзӣ муҳим барои ин гурӯҳҳо аз онҳо коранического истеҳсолкардаи, ва онҳо защитники аксаран беэътиноӣ аз ҷониби қатъӣ анъанавии маҳдудиятҳо дар истифодаи онҳо.
Дар амал, дар кишварҳои ки дар он худуд дохил карда шуданд, ки дар Уложение зери исламистскими фишор, онҳо аксаран использовались кам е нест, дар ҳама, ва истифодаи онҳо фарқ вобаста ба маҳаллӣ сиесӣ иқлим.
Истифодаи онҳо табдил ефтааст танќидї ва давом доранд. Кийас-ин исломӣ принсипи 'чашм ба чашм' Дар ин категорияи ҷиноят дохил мешаванд, вобаста ба убийствами ва батарея. Ба расмият даровардани раводид дорем, ки таваҷҷӯҳи зиеди ғарбӣ дар ВАО дар соли 2009, вақте ки Амина Бахрам, иранская зан ослепла дар ҳамлаи кислота, талаб аз нападавшего бошад, инчунин ослеплены. Мафҳуми ҷазо, бо Кийас асос ефта, на"ҷомеа"ва"шахси воқеӣ"(то доер), ва он чиро, ки аз шахсони алоҳида ва оилаҳои (ҷабрдида(с)"бар зидди"шахсони алоҳида ва оилаҳои (то доер(с). Ҳамин тариқ, ҷабрдида дорои қобилияти афв обидчика ва нигоҳ ҷазо аст, ҳатто дар ҳолати куштори. Бахрам гуноҳони нападающего ва боздоштани он ҷазо (ќатра кислотаи чашм) танҳо пеш аз ӯ буд, ба шавад амалӣ дар соли 2011. Дия,-ин ҷуброн, ки ба ворисони шахси ҷабрдида. Дар забони арабӣ ин калима маънои онро дорад ва кровавых пул ва бозхариди. Қуръон нишон медиҳад, ки принсипи Кийас (ман. яъне отместку), вале предписывает, ки бояд ба назар ҷуброни (Дийа), на талаб возмездия. Мо омода барои ту дар он (Кардааст) 'ҳает, барои ҳает, чашм ба чашм ва бинї ба бинї ва гӯш-ба гӯш ва дандон ба дандон ва барои захм-возмездие-аммо ҳар кӣ тарҷума ба он, он табдил хоҳад барои ӯ искуплением, вале ӯ ба он кас, ки тарсед, ки Худо нозил кардааст, ин ситам. Тази дар бар мегирад, ки ҳар як ҷиноят, ки ба чуќурї дар Худуд е Кийас ки, аз ин рӯ, надорад ҷазои зикргардида дар онон бошад. Тази дар Исломии преступной ҳуқуқ-он касоне, ҷиноят, ки ҷазоро дар усмотрение давлат, правитель е кадием, барои амали ҳисоб греховными е деструктивного тартиботи ҷамъиятӣ, аммо ҳастанд ҷиноятӣ наказуемыми, мисли раводид аз рўи шариату.
